“Economía rosquilla: Siete maneras de pensar la economía del siglo XXI”, Kate Raworth ekonomialari britainiarraren lana, gaur egungo ekonomiaren oinarriak sakonki hausnartzera gonbidatzen duen lana da. Raworthek honako premisa hau du abiapuntu: eredu ekonomiko tradizionalak, ia soilik BPGren hazkundean oinarritzen direnak, ez dira nahikoak gure garaiko erronka sozial eta ekologiko handiei aurre egiteko. Ikusizko esparru berri baten inguruan egiten du proposamena: erroskilla, bi eraztun zentrokidez osatutako diagrama. Barne-eraztuna bizitza duina – elikadura, etxebizitza, osasuna, hezkuntza – bermatzeko behar den gutxieneko gizarte-atalasea da; kanpo-eraztunak, berriz, planetaren egonkortasuna zaintzeko gainditu behar ez ditugun muga ekologikoak mugatzen ditu. Gizadiarentzat segurua eta bidezkoa den espazioa bi eraztun horien artean dago, “erroskillan”, non posible den aurrera egitea inor atzean utzi gabe eta baliabide naturalak gehiegi ustiatu gabe.

Liburuan zehar, Raworthek ekonomia konbentzionalak huts egin duen zazpi modu identifikatzen ditu, eta alternatiba ausart eta praktikoak proposatzen ditu. Arrakasta hazkunde ekonomikoari dagokionez bakarrik neurtzeari uzteko beharra defendatzen du, eta diseinutik abiatuta, desberdintasuna murrizteko eta ekosistemak lehengoratzeko gai izango diren sistemen alde egiten du. Gainera, azpimarratzen du ekonomiak ikuspegi holistikoa hartu behar duela, planeten mugak eta oinarrizko giza beharrak bere analisian eta politiken formulazioan txertatuz.

Raworthen estiloa argia, eskuragarria eta probokatzailea da. Kontzeptu konplexuak ulertzea errazten duten adibide eta metafora bisualak erabiltzen ditu, eta zalantzarik gabe kritikatzen du ekonomia akademikoak gizateriaren benetako arazoekiko duen deskonexioa. “Economía rosquilla” argitaratu zenetik, eragin nabarmena izan du, eta eragina izan du Amsterdam bezalako hirietan, eredu hori hartu baitute politika ekonomiko jasangarriagoak eta bidezkoagoak diseinatzeko. Liburua asko goraipatu da helburu ekonomikoak birplanteatzeko duen gaitasunagatik eta giza garapenerako iparrorratz etiko eta praktiko bat eskaintzeagatik, planetarekin orekan. Azken batean, anbizio handiko eta beharrezko obra da, paradigma tradizionalei aurre egiten diena eta oparotasuna eta iraunkortasuna eskutik dituen etorkizuna eraikitzeko esparru berritzailea eskaintzen duena.